1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12

La barbona

A barbonn-a

A passa lenta pe-e strade
pinn-a de pacchi e de sacchetti,
co-e gambe gonfie fasciae da binde
gianche c’an rattellôu con l’aegua.
Poi a se ferma pe ammiâ
a gente ca nō a vedde manco.
A parla da sola, a rie.
Nō se sa a chi ma a rie.
De notte’na panchinn-a verde pe dormì
ca nō costa ‘na palanca pertûzâ.
Na fontanetta pe lavase õ müro,
e e poche cöse ca se porta apprêuvo.
Quande a-a mattinn-a sciorte ō sô
ō brilla tûtto pe le.
E a va incontro a-o mōndo.

La barbona
Passa lenta per le strade
piena di pacchi e di sacchetti,
con le gambe gonfie fasciate da bende
bianche che hanno bisticciato con l’acqua.
Si ferma per guardare
la gente che non la vede nemmeno.
Parla da sola, ride.
Non si sa a chi ma ride.
Di notte una panchina verde per dormire
che non costa un soldo bucato.
Una fontanina per lavarsi la faccia
e le poche cose che si porta dietro.
Quando al mattino esce il sole
brilla tutto per lei.
E va incontro al mondo.

Indice





Vista su Uscio in tempo reale